Dagtrippers

Het regenseizoen is al een kleine maand gestart maar toch begrijpen we het nog niet helemaal, zeker niet na dit weekend. Het voelde aan alsof er een hittegolf was neergedaald over Shisong. Het is zeker 35 graden geweest zonder een fris windje.

De studenten vertelden ons dat er zaterdagnamiddag een competitie was tussen de studenten van Shisong en van BBH. Ze speelden voetbal, handbal, basketbal,… tegen elkaar.
We zijn gaan supporteren maar helaas heeft het niet goed geholpen, want we zijn verloren.

In de loop van de week hadden we stofjes binnengebracht bij Mary-Ann. Een meisje dat we hebben leren kennen in de Nite Klob. Zaterdag mochten we onze kledij gaan passen en we waren enorm benieuwd!

Dit ging niet van een leien dakje want ze had ons duidelijk wat magerder ingeschat dan we werkelijk zijn. Een mooi compliment natuurlijk maar helaas kunnen we niet elke morgen een halfuur vroeger opstaan om onze rokjes aan te krijgen.
We waren wat aan de late kant in Mbve (17uur) en het was ons al opgevallen dat er al vele winkeltjes gesloten waren. Wanneer we richting uitgang liepen merkten we op dat deze gesloten was. Gelukkig wisten we nog een andere uitgang zijn maar ook bij deze hadden we niet veel geluk want deze was ook ‘Finished’.
Daar zaten we dan vast, 6 blanken in Kumbo. We waren al aan het brainstormen wie er eerst over de poort zou kruipen en ons nadien zou komen bevrijden.
Gelukkig waren we niet de enigen die als ratten in een val gevangen zaten en kwam de plaatselijke bevolking ons helpen. Ze vertelden ons dat we moesten wachten tot als er iemand de poort kwam opendoen. Na een halfuurtje gebeurde dit dan gelukkig ook.

Zondag waren we uitgenodigd op de brunch van de Duitsers. Het was hun laatste dagje in Shisong en dit wouden ze samen met ons afsluiten. Als afscheidscadeautje hebben we hen enkele fruitella’s gegeven. Dit kenden ze blijkbaar niet in Duitsland maar ze vonden het wel heel lekker.

Na onze maagjes goed gevuld te hebben waren we klaar voor onze dagtrip. Om 13 uur werden we opgehaald door de taxi om naar ‘the cave’ te gaan. Maar natuurlijk zitten we in Afrika en moeten we bij alles minstens een uur bijtellen.
In de taxi was het abnormaal warm. Met ons zweet hadden we al een vijvertje gecreëerd, waar de driver makkelijk wat visjes in kon behouden.
Het was dan ook een hele opluchting toen hij moest stoppen omwille van een lekke band. Dit was spijtig genoeg op 5 minuten alweer in orde en zetten we onze woestijnentocht voort.
Eenmaal we waren aangekomen zagen we Julius, onze gids, staan met een uil in zijn hand. Deze was neergeschoten en ging het helaas niet overleven. 

Onderweg naar the cave vertelde Julius dat hij iedere dag om 4 uur ’s morgens te voet thuis vertrekt om rond 7 uur in het ziekenhuis aan te komen. Wij moeten maar om 5 voor 7 vertrekken om op tijd op onze dienst toe te komen, een heuse luxe in vergelijking met Julius.

Hij vond het heel fijn om ons voor te stellen aan zijn familie. We werden ook direct uitgenodigd in zijn huis en dat van zijn broer waar we appels te eten kregen.
Hij is heel fier op zijn land, hij wil de schoonheid laten zien aan de toeristen en vindt het heel spijtig dat Kameroen nog geen toeristische trekpleister is.

Hij liet ons de grot zien en een mooie waterval. De grot was een bidplaats en tevens een schuilplaats tijdens de wereldoorlog.
Nadien wandelden we tot de top van een berg waar we een heel mooi panorama konden bewonderen. De weg hiernaartoe was niet vanzelfsprekend, het leek wel een heuse jungle-tocht… We moesten onder en over bomen klimmen en schoven regelmatig uit met de nodige blauwe plekken en schaafwonden als gevolg. Het is wel duidelijk dat er voor toeristen nog niet  veel voorzien is. Onze tocht zette verder koers naar ons vertrouwde plekje, de ‘Carribean Spot’, op de Antennen berg. Hier dronken we iets en aten we vleesjes en gebakken banaan. Een mooie afsluiter van een ‘rustige’ zondag.

In ons dagboek merkten we op dat we vandaag (donderdag 27 maart) al in de helft van ons verblijf in Kameroen zitten. Die 99 dagen gaan sneller voorbij dan we hadden gedacht. We genieten er van en we zijn nog steeds heel blij dat we dit avontuur zijn aangegaan.

Greetz from Shisong !

Stageswitch

Het is al even geleden dat we nog iets van onze stage-ervaringen lieten horen, dus bij deze houden we jullie even up-to-date! 

Femke en Sofie lopen nu stage op de pediatrie terwijl An en Ester het overnemen op de surgical ward 2.
Zoals we al eens vermeld hebben, kunnen we op deze dienst heel grote wondzorgen doen.
Deze wondes worden het best verzorgd met honingzalf, een product dat Lieve De Winter, een lector vanop onze school, heeft geïntroduceerd in 2012. Hier hebben we ook een project rond. We gaan de wondzorg op deze dienst in kaart brengen en nagaan of de honingzalf wordt gebruikt of niet en de eventuele alternatieven evalueren.
Toen Sofie en Femke hier aankwamen, werd dit maar bij 1 van de 16 patiënten gebruikt.
We waren al blij dat het nog gebruikt werd maar in veel te geringe maten. Hier moest duidelijk verandering inkomen en onze komst is daar niet onopgemerkt voorbij gegaan.
We hebben het toch voor elkaar kunnen krijgen dat dit nu bij 8 van de 11 patiënten wordt toegepast. Zo zie je maar dat koppigheid toch ook zijn voordelen heeft!
Ester kreeg al de vraag van de zuster: ‘Are you married to honey ointment?’. Een ding is zeker, honingzalf komt daar al hun oren uit.

‘s Nachts had Sofie bezoek van een ongewenste gast. Sofie heeft al schrik van muizen maar dit ongedierte was van een ander kaliber… Een rat. Deze vond het heel gezellig om haar ’s nachts wat gezelschap te houden maar Sofie dacht hier toch wat anders over. Nadat ze 3 dagen bij Femke had gelogeerd, werd het ratprobleem eindelijk opgelost met een simpel balkje voor haar deur, alles op Afrikaans tempo.
Op stage vonden ze het echter hilarisch dat we hier schrik van hadden. Iedereen zei ons dat we die rat moesten vangen en meenemen zodat ze die konden opeten. Dit soort Bush-meat ligt hier goed in de smaak maar ze waren daarvoor bij ons toch aan het verkeerde adres.

                                          Op zoek naar de rat! 

Op de pediatrie gaat het er heel rustig aan toe. Er zijn maar 7-8 patiënten opgenomen waarvan het merendeel malaria heeft. Spijtig genoeg begon de stage wel in mineur. Er werd een kindje opgenomen in een ver gevorderd stadium van malaria dat nog amper reageerde op het plaatsen van een infuus. Dit kindje had nood aan zuurstof maar door het gebrek aan middelen is er maar 1 zuurstoffles aanwezig die in de duty room staat.  Het kindje is dus een hele nacht hier verbleven maar is de volgende dag toch overleden.

Gelukkig zijn er ook leukere momenten. Zo moesten wij onszelf introduceren op de pediatrie. We moesten zeggen wie we waren, waar we vandaan kwamen en of we al getrouwd waren. De gemiddelde leeftijd van een student is hier 26 jaar en de meesten zijn al getrouwd en hebben kinderen. Je kan je al inbeelden hoe hilarisch ze het hier vonden als we vertelden dat we 20 zijn en nog niet getrouwd waren.
Door het kleine aantal patiënten hebben we ook meer tijd om met de kindjes te spelen. Als deze natuurlijk geen schrik van ons hebben. De echte kleine kindjes hebben ofwel schrik van ons of kijken ons met grote ogen verbaasd aan want het is de eerste keer dat ze een Kimbang (blanke) zien.
Na een tijdje geraken ze toch wat gewend aan ons en kunnen we hen zelfs de macarena aanleren.

Sofie en Femke starten vanaf deze week met nachtshiften, terwijl Ester An kan inwerken op de surgical 2. Zij is vorige week naar Bafut gegaan om verschillende genetische  orthopedische afwijkingen in kaart te brengen.  Ze heeft hier niet stil gezeten, ze is ook doorgereisd naar Bamenda, Njinikom, Mdop,… Dit was voor haar eens leuk om mee te maken. Ze heeft er al veel mooie plekjes gezien die zij ons tijdens onze rondrit kan laten zien.

We zijn momenteel gestart aan onze 7^de week stage, nog 5 te gaan en dan kunnen we genieten van eindelijk een beetje vakantie!

Tot snel! 

Een dagje Oku

Om half 7 vertrokken we naar Oku. Maar alles weer op Afrikaans tempo want onze driver en onze gids waren een uur te laat. Gelukkig was het ook maar een uurtje rijden.
Ons busje was weer goed gevuld. Niet enkel de Belgische delegatie was mee maar ook Duitsland was goed vertegenwoordigd.

Onze eerste stop had normaal gezien Mount Oku moeten zijn maar door omstandigheden werden de plannen gewijzigd waardoor we hem niet meer konden beklimmen. Nochtans had dit een goede voorbereiding geweest op Mount Cameroon maar wij als 4 sportieve sterke nurses zullen dit zonder voorbereiding ook wel aankunnen.

Zodoende gingen we eerst naar de honey factory. Ze hadden ons de dag ervoor op dienst al verteld dat we hier witte honing konden kopen. Dit was echter niet het geval omdat we in het verkeerde seizoen kwamen. Toch was er de mogelijkheid om 4 honingpotten te kopen in de plaatselijke gift-shop. Normaal gezien worden er ook kaarsen gemaakt van honing maar ook deze waren heel goed verstopt.

Nadien vertrokken we richting het fon's palace. Je zou denken :'Wow een echt paleis met een fon!'.
We hadden het ons toch een beetje anders voorgesteld. Het paleis was eigenlijk een houten ruwbouw en de fon was niet aanwezig.
Wel werden we eerst rondgeleid naar de plaats waar zijn 50 vrouwen verblijven, hij heeft dus zijn bezigheid.
We hebben zijn mini-museum ook mogen bewonderen. Dit stond vol met mooie Afrikaanse beelden en kostuums. In sommige kamers mogen zelfs Kameroense vrouwen nooit komen of foto's van zien maar voor ons werd er een uitzondering gemaakt.

Aangezien we Mount Oku niet konden beklimmen, gingen we direct door naar Lake Oku. Hier werden we tegengehouden door bewakers die 2000cfa eisten per camera. Maar het was het waard. Het meer was echt heel mooi om te zien, heel idyllisch.
In dit meer was er spijtig genoeg geen plaats meer voor ons om een frisse duik te nemen aangezien al onze voorvaderen hierin rondzwemmen.

Voor ons middagmaal maakten we nog een mooie wandeling. Het was ons al opgevallen dat onze gids onderweg veel meenam. Zo had ze al een hoed van de fon meegenomen (ze dacht dat dit een cadeau was), bananen, bloemen, stokken om een fluit van te maken en tot slot ook een geit. Een levende geit.
Dit had ze bij een plaatselijke boer gekocht met een kerstmuts op. Deze leefde in een hutje, zonder stromend water of elektriciteit en volledig afgesloten van de buitenwereld. Wij kunnen ons een dergelijk leven amper inbeelden maar hij zag er heel gelukkig uit.

We waren ons natuurlijk ook al aan het afvragen hoe onze gids die geit ging vervoeren. Ons busje zat al propvol en daar kon zeker geen geit meer bij. Maar geen paniek, op het dak was nog plaats genoeg.
Die geit heeft 2 uur lang over een hobbelige weg doodsangsten moeten uitstaan. Onze driver controleerde wel nog op tijd of de geit nog op het dak zat.

Na onze lange vermoeiende dag zonder te hebben gegeten, kregen we toch een hongertje tegen 16uur.
Dit werd direct goed gemaakt door een lekkere maaltijd. We kregen rice met stew en fried potatoes. En wonder boven wonder, er was zelfs een stukje vlees bij!

We hebben weer een mooi plekje van Kameroen ontdekt en we hopen dat we nog meer mooie momenten kunnen beleven.

Tot snel !

Women's day !

Women’s day !

Een van de belangrijkste dagen van het jaar en dat zullen we zeker hier, in Kameroen, geweten hebben.
In plaats van’ good morning’ zei iedereen ‘happy women’s day’! Iedereen was ook enorm vrolijk.
Samen met de verpleegkundigen van het ziekenhuis en Mirte en Laurien vormden we het groepje van de progressive women of Sint-Elizabeth hospital Shisong.
Eenmaal aangekomen in Tobin, was het echt zoeken naar onze groep.
Toen we ze uiteindelijk vonden, moesten we al dadelijk beginnen te marcheren. Dit was echt een ervaring. We voelden ons een deel van de bevolking.
Het marcheren moest in een bepaalde maat. Namelijk starten met links en zwaaien met de rechterarm.

Aangezien we kleedjes droegen, zaten we deze keer niet zo charmant vanachter op de motor-bike.
We zijn toch goed aangekomen en werden nadien  terug in het ziekenhuis verwacht om onze feestdag verder te vieren.
Dit begon met een openingsspeech waar we helaas maar de helft van verstonden. We kregen ook nog een maaltijd aangeboden, foefoe met yamyama en kip.
Foefoe lijkt een beetje op platgekookte rijst en yamayama moeten groenten voorstellen die heel bitter smaken. Zeker niet ons ding dus. Gelukkig was de kip wel het hoogtepunt van de maaltijd.
Als we ons buikje rond hadden gegeten, lieten we ons eens volledig gaan op de dansvloer zoals enkel vrouwen dat kunnen :D

Tegen de avond gingen we bij Emmanuella eten. We brengen haar minstens 2 keer per week een bezoekje. Zij maakt de lekkerste fried potatoes met een omelet en spaghetti in dat je je kan voorstellen. Moesten we kunnen zouden we haar enkel daarvoor al meenemen naar België.

Nadien vertrokken we terug met de brommer naar Kumbo-Squares. We wouden onze beentje s nog eens loszwieren in de ‘Nite Klob’. We waren niet de enigen die dit idee hadden want de helft van de de Kameroense bevolking was ook aanwezig.

De avond eindigde in mineur. Femke haar fototoestel werd gestolen. Hierop stonden al onze foto’s van women’s day die we nu helaas kwijt zijn.

Om het voorval zo snel mogelijk te vergeten hebben Sofie en Femke de volgende dag 3 uur lang salsa-lessen gevolgd. Een student verpleegkunde op de surgical 2 gaf deze lessen en nodige ons uit om zijn lessen bij te wonen. We vonden dit echt heel leuk maar er is nog veel werk aan de winkel!

Om onze rustdag toch goed te benutten, zijn we met de hele groep een mooie wandeling gaan maken door de bergen. Hierdoor beseften we nog maar eens wat voor een mooi land Kameroen is en dat we dit zeker gaan missen in België.

P.s.: Check zeker ook de blog van de vroedvrouwen, Mirte en Laurien
http://laurienenmirte.blogspot.com/

How are you ? Fine, thanks!

Sorry voor de late blogupdate, maar het internet is hier niet altijd even fantastisch.
Momenteel staan Femke en Sofie op de surgical 2 ward en Ester en An op PHC (Primary Healthcare Center). £
Op de surgical 2 ward liggen de patiënten met geïnfecteerde wonden. We kregen de kans om een amputatie bij te wonen van een patiënt met een gangreenwonde. Deze wonde bevond zich op zijn voet en begon te necrotiseren. De geur van een gangreenwonde gaan we nooit meer vergeten, die stank is ongelofelijk.
Deze geur trok de vliegen ook enorm aan, waardoor we anti-inspectenspray moesten gebruiken. Tegen de stank werden we zelfs verplicht 3 mondmaskers over elkaar te dragen.
De operatie werd een AKA genoemd (above the knee amputation) en dit duurde minder lang dan we hadden verwacht, namelijk een half uurtje. Het geamputeerde deel werd gewoon in een kom gegooid en buiten gezet. We zijn toch blij dat we deze ervaring mochten meemaken, ook omdat we weten dat de patiënt momenteel veel minder pijn heeft. Hij werd na de operatie overgeplaatst naar een andere ward, maar we brengen hem nog dagelijks een bezoekje.

Wat we erg opmerkelijk vinden is dat er twee verschillende operaties in eenzelfde zaal plaatsvinden, met enkel een scherm tussen beiden. De patiënt moet ook eerst betalen en krijgt dan pas zijn medicatie, operatie en/of zijn zorgen toegediend. 

Wij als ‘the whites’ vallen toch wel erg op, mensen vinden het zelfs tof om ons te filmen als we zelfs gewoon  parameters (bloeddruk, pols, temperatuur...) aan het nemen zijn.

Op de surgical 2 hebben we hoog bezoek, we hebben namelijk een fon als patiënt op de afdeling. Dit is een soort van koning voor hen, maar aan hun uitleg te horen is dit eerder een burgemeester voor ons. Ook is het de gewoonte om iedere morgen de patiënten te groeten en telkens te bidden. Femke en Sofie mochten ook eens bewijzen hoe gelovig ze zijn. Gelukkig kent God alle talen en mochten we in het Nederlands ‘Onze Vader’ opzeggen. Zuster Thecla was heel blij met onze inbreng en wou dat we haar een Nederlands liedje aanleerden. We hebben haar ‘Heyo mamma’ van K3 aangeleerd, wat nu ook de wardsong is geworden.

Zuster Thecla is een coole zuster die ons plantains heeft leren eten. Dit zijn gefrituurde bananen, het klinkt niet lekker maar is het zeker wel. Je kan het vergelijken met zouten chips.

We hebben ook al het grillige klimaat van Kameroen ontdekt. Niet enkel hebben we hier al bosbranden gezien, maar ook het regenseizoen is vroeger dan verwacht begonnen. Door deze seizoensverandering ondervinden we meerdere problemen, zoals elektriciteit dat vaak uitvalt (wat heel onhandig is tijdens het douchen), meerdere insecten en minder internet… Tijdens een avondshift hebben we echt een enorme vliegenplaag meegemaakt. Het waren eerder grote vliegende mieren, de grond en tafel waren er zelfs door bedekt.

Vorige week kregen we pas echt een Afrika gevoel. Tijdens een van onze wandelingen hebben we twee jonge kindjes geholpen met het dragen van avocado’s naar huis. Als bedanking werden we binnen geroepen en kregen we een hele hoop avocado’s en bananen mee en dit terwijl deze mensen zelf amper iets hebben. Ze leven met veel in een klein huisje, waaronder ook een 1 maand oud kindje, dat meteen in onze armen werd gelegd. Heel schattig!:)

Tijdens onze enige vrije dag wouden we toch eens een uitstapje maken, we hebben gekozen om naar Bamenda te gaan in combinatie met een bezoek aan de theeplantage. We vertrokken heel vroeg met 11 studenten (studenten dokters, vroedvrouwen, verpleegkundigen en de 3 nieuwe Duitse studenten geneeskunde) richting de theeplantage. Dit was zeker het bezoeken waard, de theeplantage van Ndwara is de grootste van Kameroen. Dit merkten we aan de uitgebreide hectares theeboompjes. Het uitzicht was adembenemend.

 Nadien vertrokken we naar Bamenda, helaas begon het te regenen waardoor we eerst naar onze verblijfplaats moesten gaan. Nadien kregen we vrije tijd om Bamenda te verkennen. Onderweg kwamen we de hemel op aarde tegen, een bakkerij. Hier verkochten ze lekkere cake, chocoladekoeken, ijsjes… Kortom ons geluk kon niet op. Naast de bakkerij stond een kraampje waar men een soort pita verkocht. Dit was echt de kers op de taart. Die pita (VLEES!!) heeft ons reuze gesmaakt. Nadien kregen we nog een korte sightseeing door Bamenda.

Zaterdag is het internationale vrouwendag waar we aan gaan deelnemen. Momenteel zijn we heel erg benieuwd naar onze kostuumpjes, die we in de traditionele stof speciaal hebben laten maken. Onze kleedjes krijgen we morgen te zien!

We proberen snel opnieuw te schrijven! Morgen zijn we hier al een maand, onze 99 dagen zijn er momenteel nog maar 71. Nog vele dagen om te genieten van het formidabele Kameroen!

Vele groetjes van de 4 white nurses!