Kribi

Na Limbe gingen we door naar het Francophone gedeelte van Kameroen namelijk Kribi. Dit was toch een hele aanpassing want na 3 maanden zijn we het gewend om Engels te spreken maar gelukkig is 'Ashia' een nationaal populair woordje. 

Aan ons hotel, Tara plage, was er een privé-strand aan verbonden. Hier was geen zwembad maar wel een heel wilde zee. 
De golven waren heel hoog en krachtig. Een aantal onder ons zijn verschillende keren bijna bikiniloos geweest maar gelukkig kwamen we elkaar snel to the rescue. 

Soms waanden we ons echt in Jamaica. We zijn bijvoorbeeld 's avonds op het strand eens culinair verwend geweest. Terwijl we op het strand aten konden we genieten van een mooie zonsondergang en nadien van een gezellig kampvuur.

Lobe waterfalls monden uit in de zee

Kribi was heel idyllisch maar toch was het niet altijd rozengeur en manenschijn. Zo hadden we enorm veel last van mieren in de kamer waardoor we nooit eten konden bewaren, er heerste een strikte no privacy-rule (zie onderstaande foto), en velen onder ons werden ziek. Maar no fear, 4 nurses and 2 midwives were here!

We hebben nog een dagtrip gemaakt naar het Campo Ma'an parc. Dit is een natuurreservaat waar wilde dieren zich verschuilen. Dit kan je heel letterlijk opvatten want buiten insecten, wat vogels en als je goed keek een mini-aap hebben we er niet veel gezien. Onze vrouwelijke eco-gard moest ons beschermen tegen wilde dieren en ze heeft haar job zeer goed uitgevoerd. What else would you expect of a woman?
Het was er wel heel dichtbegroeid en de mooie natuur zal ons voor altijd bijblijven.

Na een weekje Kribi, keerden we terug naar Douala, ons laatste stop voor we terug op het vliegtuig zaten richting Brussel.
Kameroen was een onvergetelijke ervaring, met veel ups en downs, veel avonturen,... en toch we zouden dit zo opnieuw doen.
We zijn blij dat we dit met elkaar hebben mogen meemaken en we raden dit iedereen aan!

Veel liefs,
Ester,
An,
Sofie,
Femke
The 4 white nurses

Limbe

 Na onze beklimming waren we uitgeput en konden uitrusten in hotel Miramara in Limbe.
Dankzij Kenneth en Otto zaten we niet opgepropt in een busje zoals we gewend waren maar we hadden deze keer een reuzebus! Normaal gezien kunnen hier 30 personen in maar wij 6 met elk 2 valiezen vulden het busje ook meer dan voldoende.

We konden genieten van het zwembad, de zon en vooral de rust.
Maar als echte dagtrippers, blijven we niet de hele tijd aan het zwembad hangen en doen we ook wat uitstappen.
We zijn naar Bambui gegaan waar vroeger de slaven-kampen waren. We moesten hiervoor lange kledij aandoen, wat bijzonder warm was, maar de muggen zouden hier overheersen. Wij hebben er echter niet veel van gemerkt.
Onze gids vertelde ons de verhalen en leefomstandigheden en we konden ons levendig inbeelden hoe deze mensen hebben moeten overleven. Vele mensen zijn hier gestorven, het was een survival of the fittest.
Tot op de dag van vandaag hebben ze echter nog geen resten van lichamen teruggevonden.
We vonden het interessant om te weten hoe deze mensen behandeld werden, dit raakte ons wel.

De vermoedelijk rustplaats van de overleden slaven

Aangezien we enkel dieren konden zien in het Noorden van Kameroen en dit niet veilig is voor blanken, gingen we dieren spotten in het wild-life center. Een bezoekje aan de zoo van Antwerpen was voor ons allen toch ook al een tijd geleden.
We zijn dan nog in Arne's Cafe iets gaan eten. Hier genoten we van een lekkere cocktail en hamburgers en pizza.
Ook zijn we een dagje naar Seme beach gegaan. In Limbe zijn het zwarte stranden door de lava. Echt vakantie!

Arne's cafe

Seme beach 

Mount Cameroon

Maandag 28 april begon onze vakantie waar we lang naar hebben uitgekeken.
We konden Kameroen eindelijk nog een beetje verder verkennen en dit begon in Buea.

Onze rondtrip begon meteen met 3 dagen Mount Cameroon te beklimmen. De hoogste berg van West- en centraal Afrika van 4095m hoog en dat hebben we geweten.
Toen we dinsdagmorgen aankwamen bij het eco-tourism office om alles te regelen, werden we verrast met de boodschap dat we binnen enkele uren al aan de klim mochten beginnen.
Met het gedacht er sneller vanaf te zijn, stemden we allemaal hiermee in.
We begonnen diezelfde dag nog vol goede moed, en na een bezoek aan de supermarkt waar we 35 stokbroden hadden gekocht, aan de beklimming.
We kregen elk ook een porter die onze trekkersrugzak droeg... Op hun hoofd. We hebben al veel gekke dingen gezien maar dit sloeg toch alles.

Rond 17uur bereikten we onze 'slaapplaats' na 10 kilometer te hebben gestegen door woud en savanne.Toen waren we al doodmoe maar gelukkig verzachtte het mooi uitzicht wat de pijn. 

We waren heel blij dat we maar 2 tenten hadden gehuurd zodat we het toch wat warmer hadden bij het slapengaan. 

De volgende dag hadden we toch allemaal wat last van spierpijn maar we deden dapper door. Het werd alleen maar kouder naarmate we de top naderden. Zelfs ons haar was bevroren.
Maar we hebben de top bereikt! Waar we ondertussen wel heel fier op zijn!
Lang zijn we er niet kunnen blijven staan en dus daalden we snel terug naar beneden. De afdaling ging niet van een leien dakje. We zijn heel veel uitgeschoven en gevallen en de daling was een heuse marteling voor onze spieren.
De vermoeidheid begon ook wat toe te slaan en op de koop toe begon het te regenen en dit gedurende 2 uur. Toen kregen een aantal mensen toch wel een dipje maar de vreugde was des te groter toen de zon weer begon te schijnen en we door een heel mooi lava-landschap wandelden.

Onze 2de dag zat er bijna op toen we aan onze laatste slaapplaats in de savanne aankwamen. Hier was het dan weer ontzettend warm. Wat wel heel goed uitkwam aangezien al onze kleren doorweekt waren.

Onze laatste dag op de berg brak aan. We waren alle 6 kapot. Onze benen wouden niet meer mee, we waren heel moe en die laatste 12 km naar de voet van de berg waren er teveel aan.
We wandelden wel door een prachtig landschap van de savanne. Moesten we nog een olifant gespot hebben, zou ons Afrika-gevoel compleet zijn geweest.
Spijtig genoeg was dit maar een heel kort stukje en begon nadien het regenwoud. Of liever de hel.
We hebben hier echt afgezien. We waren allemaal op, we konden niet meer en we moesten ons echt vooruit sleuren. We zijn heel vaak gevallen, hebben er veel gevloekt, er zijn vele traantjes gevloeid, kortom een hele emotionele trip.
We waren dan ook heel blij als een porter opeens zei dat het nog maar 5 minuten stappen was. Onze moraal werd hierdoor wat meer opgekrikt.

Achteraf gezien zijn het de 3 emotioneelste dagen geweest van heel ons Kameroen-avontuur. We hebben er gelachen, geweend, kwaad geweest, moe,... Maar we hebben elkaar gesteund en we zijn er trots op dat we deze berg overwonnen hebben.

Goodbye Shisong!

Na 11 weken hard gewerkt te hebben, veel emoties te hebben doorstaan en vele nieuwe mensen te hebben leren kennen, eindigde onze stage op 25 april.

Op deze 11 weken zijn we blij met wat we toch al hebben kunnen verwezenlijken. Zeker omtrent ons project. Nu hangt er in de duty-room een zelfgemaakte poster over honey-ointment, waar zeker Zuster Thecla heel blij mee was. 

Sofie, An en Femke hebben de kans gekregen om een bevalling bij te wonen terwijl onze 2 super studenten vroedvrouwen de bevalling deden. We vonden het fijn om dit mee te maken, zodat we ons mentaal kunnen voorbereiden voor als het binnen een aantal jaar aan ons is.

28 april startte onze rondreis. Maar eerst namen we afscheid van het ziekenhuis, de verpleegkundigen, onze patiënten en Shisong.
Toen we afscheid namen van de surgical 2 kregen we het toch moeilijk. Opeens pinkten vele verpleegkundigen een traantje weg en begonnen ze spontaan ‘heyoh mama’ te zingen. Dat was toch een breekpuntje voor ons allemaal. En net op dat moment kwamen de mensen van Lumos binnen. Ook zij waren niet bestand tegen de vele emoties .
We hebben vele uren doorgebracht op de surgical 2, het was een superfijne ervaring en we zullen deze mensen nooit vergeten.

Na afscheid te hebben genomen van iedereen, waren we klaar voor ons vertrek. Het voelde toch wat raar aan om onze huisjes zo leeg te zien, alles was gepakt en gezakt en nadat we  onze valiezen eindelijk hadden toegekregen, bereidde Emmanuella speciaal voor ons een laatste middagmaal voor in Shisong.
Ook haar gaan we heel hard missen. Maar we hebben haar niet met lege handen achtergelaten. De 3 nieuwe Hollandse studenten weten hun weg ook al blindelings naar Emmanuella te vinden.

Na 2 uur vertraging te hebben opgelopen vertrokken we uiteindelijk dan toch nog richting Buea, klaar voor een 10uur durende rit. Het deed toch raar om Shisong en Kumbo te verlaten maar we keken met volle teugen uit naar onze rondreis!