Kribi

Na Limbe gingen we door naar het Francophone gedeelte van Kameroen namelijk Kribi. Dit was toch een hele aanpassing want na 3 maanden zijn we het gewend om Engels te spreken maar gelukkig is 'Ashia' een nationaal populair woordje. 

Aan ons hotel, Tara plage, was er een privé-strand aan verbonden. Hier was geen zwembad maar wel een heel wilde zee. 
De golven waren heel hoog en krachtig. Een aantal onder ons zijn verschillende keren bijna bikiniloos geweest maar gelukkig kwamen we elkaar snel to the rescue. 

Soms waanden we ons echt in Jamaica. We zijn bijvoorbeeld 's avonds op het strand eens culinair verwend geweest. Terwijl we op het strand aten konden we genieten van een mooie zonsondergang en nadien van een gezellig kampvuur.

Lobe waterfalls monden uit in de zee

Kribi was heel idyllisch maar toch was het niet altijd rozengeur en manenschijn. Zo hadden we enorm veel last van mieren in de kamer waardoor we nooit eten konden bewaren, er heerste een strikte no privacy-rule (zie onderstaande foto), en velen onder ons werden ziek. Maar no fear, 4 nurses and 2 midwives were here!

We hebben nog een dagtrip gemaakt naar het Campo Ma'an parc. Dit is een natuurreservaat waar wilde dieren zich verschuilen. Dit kan je heel letterlijk opvatten want buiten insecten, wat vogels en als je goed keek een mini-aap hebben we er niet veel gezien. Onze vrouwelijke eco-gard moest ons beschermen tegen wilde dieren en ze heeft haar job zeer goed uitgevoerd. What else would you expect of a woman?
Het was er wel heel dichtbegroeid en de mooie natuur zal ons voor altijd bijblijven.

Na een weekje Kribi, keerden we terug naar Douala, ons laatste stop voor we terug op het vliegtuig zaten richting Brussel.
Kameroen was een onvergetelijke ervaring, met veel ups en downs, veel avonturen,... en toch we zouden dit zo opnieuw doen.
We zijn blij dat we dit met elkaar hebben mogen meemaken en we raden dit iedereen aan!

Veel liefs,
Ester,
An,
Sofie,
Femke
The 4 white nurses

Limbe

 Na onze beklimming waren we uitgeput en konden uitrusten in hotel Miramara in Limbe.
Dankzij Kenneth en Otto zaten we niet opgepropt in een busje zoals we gewend waren maar we hadden deze keer een reuzebus! Normaal gezien kunnen hier 30 personen in maar wij 6 met elk 2 valiezen vulden het busje ook meer dan voldoende.

We konden genieten van het zwembad, de zon en vooral de rust.
Maar als echte dagtrippers, blijven we niet de hele tijd aan het zwembad hangen en doen we ook wat uitstappen.
We zijn naar Bambui gegaan waar vroeger de slaven-kampen waren. We moesten hiervoor lange kledij aandoen, wat bijzonder warm was, maar de muggen zouden hier overheersen. Wij hebben er echter niet veel van gemerkt.
Onze gids vertelde ons de verhalen en leefomstandigheden en we konden ons levendig inbeelden hoe deze mensen hebben moeten overleven. Vele mensen zijn hier gestorven, het was een survival of the fittest.
Tot op de dag van vandaag hebben ze echter nog geen resten van lichamen teruggevonden.
We vonden het interessant om te weten hoe deze mensen behandeld werden, dit raakte ons wel.

De vermoedelijk rustplaats van de overleden slaven

Aangezien we enkel dieren konden zien in het Noorden van Kameroen en dit niet veilig is voor blanken, gingen we dieren spotten in het wild-life center. Een bezoekje aan de zoo van Antwerpen was voor ons allen toch ook al een tijd geleden.
We zijn dan nog in Arne's Cafe iets gaan eten. Hier genoten we van een lekkere cocktail en hamburgers en pizza.
Ook zijn we een dagje naar Seme beach gegaan. In Limbe zijn het zwarte stranden door de lava. Echt vakantie!

Arne's cafe

Seme beach 

Mount Cameroon

Maandag 28 april begon onze vakantie waar we lang naar hebben uitgekeken.
We konden Kameroen eindelijk nog een beetje verder verkennen en dit begon in Buea.

Onze rondtrip begon meteen met 3 dagen Mount Cameroon te beklimmen. De hoogste berg van West- en centraal Afrika van 4095m hoog en dat hebben we geweten.
Toen we dinsdagmorgen aankwamen bij het eco-tourism office om alles te regelen, werden we verrast met de boodschap dat we binnen enkele uren al aan de klim mochten beginnen.
Met het gedacht er sneller vanaf te zijn, stemden we allemaal hiermee in.
We begonnen diezelfde dag nog vol goede moed, en na een bezoek aan de supermarkt waar we 35 stokbroden hadden gekocht, aan de beklimming.
We kregen elk ook een porter die onze trekkersrugzak droeg... Op hun hoofd. We hebben al veel gekke dingen gezien maar dit sloeg toch alles.

Rond 17uur bereikten we onze 'slaapplaats' na 10 kilometer te hebben gestegen door woud en savanne.Toen waren we al doodmoe maar gelukkig verzachtte het mooi uitzicht wat de pijn. 

We waren heel blij dat we maar 2 tenten hadden gehuurd zodat we het toch wat warmer hadden bij het slapengaan. 

De volgende dag hadden we toch allemaal wat last van spierpijn maar we deden dapper door. Het werd alleen maar kouder naarmate we de top naderden. Zelfs ons haar was bevroren.
Maar we hebben de top bereikt! Waar we ondertussen wel heel fier op zijn!
Lang zijn we er niet kunnen blijven staan en dus daalden we snel terug naar beneden. De afdaling ging niet van een leien dakje. We zijn heel veel uitgeschoven en gevallen en de daling was een heuse marteling voor onze spieren.
De vermoeidheid begon ook wat toe te slaan en op de koop toe begon het te regenen en dit gedurende 2 uur. Toen kregen een aantal mensen toch wel een dipje maar de vreugde was des te groter toen de zon weer begon te schijnen en we door een heel mooi lava-landschap wandelden.

Onze 2de dag zat er bijna op toen we aan onze laatste slaapplaats in de savanne aankwamen. Hier was het dan weer ontzettend warm. Wat wel heel goed uitkwam aangezien al onze kleren doorweekt waren.

Onze laatste dag op de berg brak aan. We waren alle 6 kapot. Onze benen wouden niet meer mee, we waren heel moe en die laatste 12 km naar de voet van de berg waren er teveel aan.
We wandelden wel door een prachtig landschap van de savanne. Moesten we nog een olifant gespot hebben, zou ons Afrika-gevoel compleet zijn geweest.
Spijtig genoeg was dit maar een heel kort stukje en begon nadien het regenwoud. Of liever de hel.
We hebben hier echt afgezien. We waren allemaal op, we konden niet meer en we moesten ons echt vooruit sleuren. We zijn heel vaak gevallen, hebben er veel gevloekt, er zijn vele traantjes gevloeid, kortom een hele emotionele trip.
We waren dan ook heel blij als een porter opeens zei dat het nog maar 5 minuten stappen was. Onze moraal werd hierdoor wat meer opgekrikt.

Achteraf gezien zijn het de 3 emotioneelste dagen geweest van heel ons Kameroen-avontuur. We hebben er gelachen, geweend, kwaad geweest, moe,... Maar we hebben elkaar gesteund en we zijn er trots op dat we deze berg overwonnen hebben.

Goodbye Shisong!

Na 11 weken hard gewerkt te hebben, veel emoties te hebben doorstaan en vele nieuwe mensen te hebben leren kennen, eindigde onze stage op 25 april.

Op deze 11 weken zijn we blij met wat we toch al hebben kunnen verwezenlijken. Zeker omtrent ons project. Nu hangt er in de duty-room een zelfgemaakte poster over honey-ointment, waar zeker Zuster Thecla heel blij mee was. 

Sofie, An en Femke hebben de kans gekregen om een bevalling bij te wonen terwijl onze 2 super studenten vroedvrouwen de bevalling deden. We vonden het fijn om dit mee te maken, zodat we ons mentaal kunnen voorbereiden voor als het binnen een aantal jaar aan ons is.

28 april startte onze rondreis. Maar eerst namen we afscheid van het ziekenhuis, de verpleegkundigen, onze patiënten en Shisong.
Toen we afscheid namen van de surgical 2 kregen we het toch moeilijk. Opeens pinkten vele verpleegkundigen een traantje weg en begonnen ze spontaan ‘heyoh mama’ te zingen. Dat was toch een breekpuntje voor ons allemaal. En net op dat moment kwamen de mensen van Lumos binnen. Ook zij waren niet bestand tegen de vele emoties .
We hebben vele uren doorgebracht op de surgical 2, het was een superfijne ervaring en we zullen deze mensen nooit vergeten.

Na afscheid te hebben genomen van iedereen, waren we klaar voor ons vertrek. Het voelde toch wat raar aan om onze huisjes zo leeg te zien, alles was gepakt en gezakt en nadat we  onze valiezen eindelijk hadden toegekregen, bereidde Emmanuella speciaal voor ons een laatste middagmaal voor in Shisong.
Ook haar gaan we heel hard missen. Maar we hebben haar niet met lege handen achtergelaten. De 3 nieuwe Hollandse studenten weten hun weg ook al blindelings naar Emmanuella te vinden.

Na 2 uur vertraging te hebben opgelopen vertrokken we uiteindelijk dan toch nog richting Buea, klaar voor een 10uur durende rit. Het deed toch raar om Shisong en Kumbo te verlaten maar we keken met volle teugen uit naar onze rondreis!

Foumban

In de Bradt-gids stond er beschreven dat Foumban het mooiste fon’s palace van Kameroen heeft en bovendien is het ook UNESCO-werelderfgoed. Echt iets voor de dagtrippers om te gaan bezoeken dus!
Met ons zessen kropen we in de taxi, klaar voor een 2 en een half uur durende rit. Je moet er wat voor over hebben om zo lang opgepropt te zitten op een hobbelige onverharde weg.
We kwamen al direct in een uitgaanssfeer terecht dankzij de luide bassen van onze driver wat nog lang nazinderde toen we ’s avonds in ons bed lagen.
Onderweg werden we meerdere malen tegengehouden door de politie op de verschillende controleposten. We moesten allemaal ons paspoort en visum tonen.
Onze driver moest zijn papieren ook tonen maar deze waren helaas niet in orde. Hij had geen vergunning om 6 mensen te vervoeren in een gewone persoonswagen. Hij kreeg meermaals een boete. De eerste was 25.000 francs, wat ongeveer €40 is. Heel veel geld voor hier.
Eenmaal aangekomen in Foumban, na onze avontuurlijke rit, konden we er niet naast kijken dat dit inderdaad het mooiste paleis was. We hebben ondertussen al 3 fon’s paleizen bezocht en ze worden alleen maar mooier. 

We kregen een rondleiding in het Frans. Hier zagen we verschillende gewaden, maskers en hoeden die nog altijd worden gebruikt op belangrijke gebeurtenissen. Hierna kregen we een privé-optreden met zang en dans.

Nadien zagen we vanop een afstand de fon. Onze gids vertelde ons dat je de fon absoluut geen hand mag geven (helaas hebben wij als de 4 white nurses dit wel al op dienst gedaan) maar dat je met uw rechterhand de grond moet raken en dit op 5 meter afstand van de fon. Oeps.

Nu regeert de 19^de fon en deze heeft, teleurstellend genoeg, maar 9 vrouwen. Dit in tegenstelling tot de 17^de fon, die er maar liefst 680!!! had. We vragen ons nog altijd af hoe die ooit allemaal in dat paleis hebben kunnen wonen.

Na onze uitstap wouden we toch nog een beetje genieten van Shisong en zijn Ester, Laurien, Sofie en Femke nog gaan wandelen tot aan de kleine waterval. Hier hebben we ook genoten van ons aperitiefje vooraleer dat we naar ons vijf-sterren Emanuella gingen.

Vele groetjes, de Dagtrippers! 

Nog 2 weken stage

Het is toch wel aftellen naar onze vakantie. Dankzij de lariam slapen we nu ook allemaal wat minder goed waardoor dit wel wat begint door te wegen.
An en Ester hun werk op surgical 2 zit erop. Ook zij hebben bewezen dat Belgen geen doetjes zijn en dat ze toch nachten aankunnen.
Zij zijn ook veel bezig geweest met ons project ‘wondzorg met honingzalf’. En het werpt zijn vruchten meer dan goed af! Zie zelf maar naar onze ‘voor’ en ‘na’ foto.

 

Voor honingzalf

Na honingzalf 

Deze patiënt is ons echt heel dankbaar dat we zo hard aan de oren van iedereen hebben zitten zagen om honingzalf te gebruiken. Hoera! 

Sofie en Femke lopen hier nu nog 2 weken stage om het dubbel en dik in hun oren te knopen.
Zij hebben net hun stage bij het PHC afgerond. Het was een hele ervaring. Zeker wanneer we buiten het ziekenhuis hulp konden verlenen.
Zo zijn we in Squares deur aan deur polio gaan geven aan kinderen van 0-5 jaar. We moesten hun rechternageltje paars kleuren zodat de controleurs van de overheid konden zien dat het kind wel degelijk gevaccineerd was. Dit was echter geen sinecure want Afrika zou Afrika niet zijn als dit niet om het halfuur zou veranderen. Totaal geen verwarring aanwezig dus.
We vonden dit wel een superleuke ervaring! We kregen nu pas echt een Afrika-gevoel. De kinderen riepen constant ‘White man!’ of ‘Kimbang’ wat  blanke betekent. Alle kindjes kwamen naar ons toe en knuffelden ons en iedereen was heel gastvrij. Het maakte niet uit of je zonder kloppen hun huis binnenging. Ze waren ons heel dankbaar dat we hun kinderen zo konden behoeden voor polio, wat hier toch nog veel voorkomt.
We hebben spijtig genoeg geen verre outreach kunnen meemaken zoals An en Ester maar hier laten we ons avontuur niet door verpesten. An en Ester staan momenteel op de pediatrie.

Nu zijn we praktisch de enige studenten op stage en dat gaan we geweten hebben. Opeens is er heel veel werk en schakelen ze ons echt in als voltijds-werkende verpleegkundigen. Wat wel fijn is zodat we het grote gemis van de lokale leuke studenten minder voelen. 

Als afscheid hebben wij voor Ndum en Yolande ook gekookt. Dit hadden we hen beloofd nadat zij fufu en yamayama voor ons hadden klaargemaakt wat 100 keer beter was dan die van de kantine.
Wij hadden wentelteefjes op een bedje van suiker gemaakt en als toetje ‘salami di cioccolato’.
Dit viel enorm in de smaak en was een mooie afsluiter. Binnen 2 weken zien we hen terug en moeten we dan eigenlijk voor goed afscheid nemen.
Daar denken we nu nog liever niet aan, zeker niet als we in ons dagboek zien dat we hier nog maar 32 dagen zijn, een dikke maand dus.
We hebben allemaal wat een dubbel gevoel. Enerzijds missen we iedereen thuis maar we beseffen ook dat dit een once-in-a-lifetime experience is en dat we er ten volle van moeten genieten. Ons avontuur begint serieus te korten maar we kijken enorm hard uit naar onze rondreis.

Veel liefs de Kimbangers!

P.S.: Ongetwijfeld hebben jullie ook wel al gehoord van het Ebola-virus dat in Afrika rondgaat. We willen jullie toch geruststellen dat dit niet in Kameroen zit. De eerste slachtoffers bevonden zich in Guinee. Kameroen en Guinee liggen even ver van elkaar als België en Rusland, dus no panic! 

Chillen in Njinikom

Na al 8 weken non-stop stage te hebben gelopen, besloten we dat het tijd was om even op adem te komen en ook voor ons een kleine vakantie in te lassen. We trakteerden onszelf op een weekendje Njinikom. Hier verblijven nog 5 andere studenten uit België (3 studenten vroedkunde Rosa, Louisa en Marie en 2 studenten verpleegkunde Katrien en Marlies) die we een bezoekje brachten.

Eenmaal daar aangekomen, werden we door een zuster getrakteerd op een lekker ontbijtje. Na een rondleiding door het ziekenhuis merkten we op dat het ziekenhuis van Njinikom heel wat kleiner is dan dat van Shisong. Katrien en Marlies lopen stage op 2 verschillende afdelingen, terwijl wij er in Shisong op 5 gaan hebben gestaan.
Het viel ons ook op dat Njinikom wel een veel mooiere natuur heeft. Het is er veel groener maar er is wel minder te doen. Zo moeten zij meestal twee en een half uur rijden naar Bamenda voor hun inkopen, terwijl wij maar 15 minuutjes op een brommer moeten zitten. Lang leve Shisong!

Orthopedische afwijking, O-beentjes 

Voor we naar het huisje van de studenten gingen, maakten we nog een tussenstop in het weeshuis. Meisjes en kleine kindjes is en blijft een magische combinatie! 

Toen we in hun huisje aankwamen toonden ze ons de verschillende kamers en besloten we om met ons 5 in één kamer te slapen. Hun huisje is echt een klein fon’s palace met een grote living, een keuken (waar ze binnen kunnen afwassen in tegenstelling tot Shisong), een wasplaats, 2 badkamers (helaas met enkel koud water) en een veranda met een heel mooi uitzicht.
Spijtig genoeg kunnen de Njinikommers nooit eens naar Emmanuella maar ze hebben een waardige tegenstander. Zij hebben een kokkin die 2 maal per week voor hen komt koken. Wij wouden haar kookkunsten ook wel eens uitproberen en we hadden geluk. ’s Middags maakte ze Ndole met plantains en fried potatoes voor ons en ’s avonds had ze een soort samosa voorzien.

Ndole met plantains en fried potatoes 

Na onze buikjes rond te hebben gegeten, gingen we nog iets drinken met de hele groep en wat lokale studenten. Het was een verrassing waar we naartoe gingen, zelfs de studenten van Njinikom waren er nog nooit geweest. We konden niet met ons 13 in een taxi dus splitsten we ons op. Na 3 kwartier was de taxi nog altijd niet terug van de eerste lading tot we een sms’je kregen dat ze platte band hadden en stil stonden in de brousse. Gelukkig werd het probleem snel opgelost en werden we snel weer verenigd. 

Er wachtte ons echter een grote verrassing, want het cafeetje dat we voor ogen hadden was een night-club. Gezien onze laatste ervaring hiermee niet zo schitterend was, stonden we niet te springen om het Kameroense nachtleven verder te verkennen.
Het was duidelijk dat we hier niet waren op voorbereid aangezien we allemaal slippers aanhadden en Femke weer een camera meehad. Het was er gelukkig niet zo druk en we hebben ons nog goed geamuseerd.

De volgende dag waren de Shisong-girls al vroeg wakker, dit in tegenstelling tot de Njinikom-meisjes.
We wisten dat er die dag een wekelijkse markt was, dus gingen we hier op zoek naar een ontbijt. De markt was niet te vergelijken met de markt van Mbve. Wij hebben meer kraampjes met groenten en fruit terwijl het in Njinikom eerder een kleren- en schoenenmarkt is.

Toen we terugkwamen, waren Rosa en Marie al wakker en het was een stralende en verschrikkelijk warme dag. We hebben buiten van het zonnetje kunnen genieten en voor het eerst in 2 maanden Kameroen hebben we kunnen chillen in de zon.
Dit hielden we echter niet lang vol en, echte dagtrippers dat we zijn, wouden we Njinikom verkennen. Normaal gezien zouden we Mount Boya beklimmen maar daarvoor was het te warm.
Dus we planden een begeleide uitstap naar de waterval. Die ging echter niet van een leien dakje. Het was een hele steile weg en we gingen een weddenschap aan ‘Wie valt er het eerste?’ en spijtig genoeg heeft Ester deze gewonnen. 

Toen we bij de waterval aankwamen, werden we toch een beetje jaloers op Njinikom. De waterval was echt prachtig. We hadden beter onze bikini meegenomen zodat we erin konden zwemmen.
Dit was voor de gids geen reden om dit niet te doen. Hij ging gewoon met zijn kleren erin. Hij was echter een klein detail vergeten… Hij kon niet zwemmen. Gelukkig hadden we redder Marlies mee die snel besliste om hem uit de nood te helpen. Onze gids had het een beetje gehad voor vandaag en besloot om snel terug te keren.

Na een lange vermoeiende tocht terug  en 10 verfrissende koude douches later, konden we dankzij de wentelteefjes terug op krachten komen.
We sloten de avond af door een filmpje mee te pikken. Een mooie afsluiter van een leuk weekendje in Njinikom. ’s Nachts waren we heel blij dat we met 5 op een kamer lagen aangezien dat ons raam kapot was en er regelmatig ingebroken wordt in Njinikom. Gelukkig kunnen wij met 5 ons mannetje staan maar was dit niet nodig aangezien we geen ongewenst bezoek hebben gehad.
De studenten van Njinikom komen binnen 2 weken Shisong verkennen. We hebben al een drukke planning voorzien en hopen dat ze stiekem jaloers gaan zijn dat ze niet in Shisong zitten.

Onze trip was nog niet volledig afgelopen. De volgende dag kwam onze driver, Richard, ons om 8 uur ophalen om richting Bafut te vertrekken. Hier bezochten we het fon’s palace. Deze fon had wel maar 48 vrouwen. Hiermee kan hij de fon van Oku niet kloppen maar hij verdient wel extra punten met zijn paleis. Deze was echt veel mooier. We kregen ook een rondleiding door het museum en onze gids gaf ons de nodige uitleg. Hij vertelde dat het verboden is om in Bafut olifanten of pittons en dergelijke te doden aangezien het een fon zou kunnen zijn dat zich getransformeerd heeft.

Onze trip zette verder koers naar Bamenda waar we ons eens hebben laten gaan. We deden er inkopen, kochten stofjes, beeldjes en brachten een bezoek aan de heerlijke bakkerij.
Kortom een shopdagje zoals je in België op de Meir zou doen.
Voor we terug richting Shisong vertrokken, trakteerden we ons nog op een ijsje.

Ons weekendje heeft ons echt deugd gedaan, maar nergens beter dan thuis (momenteel in Shisong). Onze batterijen zijn weer opgeladen voor de komende 3 laatste stageweken.

An en Ester hebben deze week nachten op de surgical 2 en hebben net hun eerste nacht goed afgerond. Het is ook de laatste week dat de lokale studenten hier nog zijn. Zij hebben volgende week paasvakantie en komen terug wanneer wij eindigen met stage en beginnen aan onze rondreis. We gaan hen missen. Shisong zal heel wat leger zijn maar dit is wel goed nieuws voor Laurien en Mirte die hierdoor hopelijk wat meer bevallingen op hun lijstje kunnen noteren.

Vele groetjes,
De Shisong Crew