Foumban

In de Bradt-gids stond er beschreven dat Foumban het mooiste fon’s palace van Kameroen heeft en bovendien is het ook UNESCO-werelderfgoed. Echt iets voor de dagtrippers om te gaan bezoeken dus!
Met ons zessen kropen we in de taxi, klaar voor een 2 en een half uur durende rit. Je moet er wat voor over hebben om zo lang opgepropt te zitten op een hobbelige onverharde weg.
We kwamen al direct in een uitgaanssfeer terecht dankzij de luide bassen van onze driver wat nog lang nazinderde toen we ’s avonds in ons bed lagen.
Onderweg werden we meerdere malen tegengehouden door de politie op de verschillende controleposten. We moesten allemaal ons paspoort en visum tonen.
Onze driver moest zijn papieren ook tonen maar deze waren helaas niet in orde. Hij had geen vergunning om 6 mensen te vervoeren in een gewone persoonswagen. Hij kreeg meermaals een boete. De eerste was 25.000 francs, wat ongeveer €40 is. Heel veel geld voor hier.
Eenmaal aangekomen in Foumban, na onze avontuurlijke rit, konden we er niet naast kijken dat dit inderdaad het mooiste paleis was. We hebben ondertussen al 3 fon’s paleizen bezocht en ze worden alleen maar mooier. 

We kregen een rondleiding in het Frans. Hier zagen we verschillende gewaden, maskers en hoeden die nog altijd worden gebruikt op belangrijke gebeurtenissen. Hierna kregen we een privé-optreden met zang en dans.

Nadien zagen we vanop een afstand de fon. Onze gids vertelde ons dat je de fon absoluut geen hand mag geven (helaas hebben wij als de 4 white nurses dit wel al op dienst gedaan) maar dat je met uw rechterhand de grond moet raken en dit op 5 meter afstand van de fon. Oeps.

Nu regeert de 19^de fon en deze heeft, teleurstellend genoeg, maar 9 vrouwen. Dit in tegenstelling tot de 17^de fon, die er maar liefst 680!!! had. We vragen ons nog altijd af hoe die ooit allemaal in dat paleis hebben kunnen wonen.

Na onze uitstap wouden we toch nog een beetje genieten van Shisong en zijn Ester, Laurien, Sofie en Femke nog gaan wandelen tot aan de kleine waterval. Hier hebben we ook genoten van ons aperitiefje vooraleer dat we naar ons vijf-sterren Emanuella gingen.

Vele groetjes, de Dagtrippers! 

Nog 2 weken stage

Het is toch wel aftellen naar onze vakantie. Dankzij de lariam slapen we nu ook allemaal wat minder goed waardoor dit wel wat begint door te wegen.
An en Ester hun werk op surgical 2 zit erop. Ook zij hebben bewezen dat Belgen geen doetjes zijn en dat ze toch nachten aankunnen.
Zij zijn ook veel bezig geweest met ons project ‘wondzorg met honingzalf’. En het werpt zijn vruchten meer dan goed af! Zie zelf maar naar onze ‘voor’ en ‘na’ foto.

 

Voor honingzalf

Na honingzalf 

Deze patiënt is ons echt heel dankbaar dat we zo hard aan de oren van iedereen hebben zitten zagen om honingzalf te gebruiken. Hoera! 

Sofie en Femke lopen hier nu nog 2 weken stage om het dubbel en dik in hun oren te knopen.
Zij hebben net hun stage bij het PHC afgerond. Het was een hele ervaring. Zeker wanneer we buiten het ziekenhuis hulp konden verlenen.
Zo zijn we in Squares deur aan deur polio gaan geven aan kinderen van 0-5 jaar. We moesten hun rechternageltje paars kleuren zodat de controleurs van de overheid konden zien dat het kind wel degelijk gevaccineerd was. Dit was echter geen sinecure want Afrika zou Afrika niet zijn als dit niet om het halfuur zou veranderen. Totaal geen verwarring aanwezig dus.
We vonden dit wel een superleuke ervaring! We kregen nu pas echt een Afrika-gevoel. De kinderen riepen constant ‘White man!’ of ‘Kimbang’ wat  blanke betekent. Alle kindjes kwamen naar ons toe en knuffelden ons en iedereen was heel gastvrij. Het maakte niet uit of je zonder kloppen hun huis binnenging. Ze waren ons heel dankbaar dat we hun kinderen zo konden behoeden voor polio, wat hier toch nog veel voorkomt.
We hebben spijtig genoeg geen verre outreach kunnen meemaken zoals An en Ester maar hier laten we ons avontuur niet door verpesten. An en Ester staan momenteel op de pediatrie.

Nu zijn we praktisch de enige studenten op stage en dat gaan we geweten hebben. Opeens is er heel veel werk en schakelen ze ons echt in als voltijds-werkende verpleegkundigen. Wat wel fijn is zodat we het grote gemis van de lokale leuke studenten minder voelen. 

Als afscheid hebben wij voor Ndum en Yolande ook gekookt. Dit hadden we hen beloofd nadat zij fufu en yamayama voor ons hadden klaargemaakt wat 100 keer beter was dan die van de kantine.
Wij hadden wentelteefjes op een bedje van suiker gemaakt en als toetje ‘salami di cioccolato’.
Dit viel enorm in de smaak en was een mooie afsluiter. Binnen 2 weken zien we hen terug en moeten we dan eigenlijk voor goed afscheid nemen.
Daar denken we nu nog liever niet aan, zeker niet als we in ons dagboek zien dat we hier nog maar 32 dagen zijn, een dikke maand dus.
We hebben allemaal wat een dubbel gevoel. Enerzijds missen we iedereen thuis maar we beseffen ook dat dit een once-in-a-lifetime experience is en dat we er ten volle van moeten genieten. Ons avontuur begint serieus te korten maar we kijken enorm hard uit naar onze rondreis.

Veel liefs de Kimbangers!

P.S.: Ongetwijfeld hebben jullie ook wel al gehoord van het Ebola-virus dat in Afrika rondgaat. We willen jullie toch geruststellen dat dit niet in Kameroen zit. De eerste slachtoffers bevonden zich in Guinee. Kameroen en Guinee liggen even ver van elkaar als België en Rusland, dus no panic! 

Chillen in Njinikom

Na al 8 weken non-stop stage te hebben gelopen, besloten we dat het tijd was om even op adem te komen en ook voor ons een kleine vakantie in te lassen. We trakteerden onszelf op een weekendje Njinikom. Hier verblijven nog 5 andere studenten uit België (3 studenten vroedkunde Rosa, Louisa en Marie en 2 studenten verpleegkunde Katrien en Marlies) die we een bezoekje brachten.

Eenmaal daar aangekomen, werden we door een zuster getrakteerd op een lekker ontbijtje. Na een rondleiding door het ziekenhuis merkten we op dat het ziekenhuis van Njinikom heel wat kleiner is dan dat van Shisong. Katrien en Marlies lopen stage op 2 verschillende afdelingen, terwijl wij er in Shisong op 5 gaan hebben gestaan.
Het viel ons ook op dat Njinikom wel een veel mooiere natuur heeft. Het is er veel groener maar er is wel minder te doen. Zo moeten zij meestal twee en een half uur rijden naar Bamenda voor hun inkopen, terwijl wij maar 15 minuutjes op een brommer moeten zitten. Lang leve Shisong!

Orthopedische afwijking, O-beentjes 

Voor we naar het huisje van de studenten gingen, maakten we nog een tussenstop in het weeshuis. Meisjes en kleine kindjes is en blijft een magische combinatie! 

Toen we in hun huisje aankwamen toonden ze ons de verschillende kamers en besloten we om met ons 5 in één kamer te slapen. Hun huisje is echt een klein fon’s palace met een grote living, een keuken (waar ze binnen kunnen afwassen in tegenstelling tot Shisong), een wasplaats, 2 badkamers (helaas met enkel koud water) en een veranda met een heel mooi uitzicht.
Spijtig genoeg kunnen de Njinikommers nooit eens naar Emmanuella maar ze hebben een waardige tegenstander. Zij hebben een kokkin die 2 maal per week voor hen komt koken. Wij wouden haar kookkunsten ook wel eens uitproberen en we hadden geluk. ’s Middags maakte ze Ndole met plantains en fried potatoes voor ons en ’s avonds had ze een soort samosa voorzien.

Ndole met plantains en fried potatoes 

Na onze buikjes rond te hebben gegeten, gingen we nog iets drinken met de hele groep en wat lokale studenten. Het was een verrassing waar we naartoe gingen, zelfs de studenten van Njinikom waren er nog nooit geweest. We konden niet met ons 13 in een taxi dus splitsten we ons op. Na 3 kwartier was de taxi nog altijd niet terug van de eerste lading tot we een sms’je kregen dat ze platte band hadden en stil stonden in de brousse. Gelukkig werd het probleem snel opgelost en werden we snel weer verenigd. 

Er wachtte ons echter een grote verrassing, want het cafeetje dat we voor ogen hadden was een night-club. Gezien onze laatste ervaring hiermee niet zo schitterend was, stonden we niet te springen om het Kameroense nachtleven verder te verkennen.
Het was duidelijk dat we hier niet waren op voorbereid aangezien we allemaal slippers aanhadden en Femke weer een camera meehad. Het was er gelukkig niet zo druk en we hebben ons nog goed geamuseerd.

De volgende dag waren de Shisong-girls al vroeg wakker, dit in tegenstelling tot de Njinikom-meisjes.
We wisten dat er die dag een wekelijkse markt was, dus gingen we hier op zoek naar een ontbijt. De markt was niet te vergelijken met de markt van Mbve. Wij hebben meer kraampjes met groenten en fruit terwijl het in Njinikom eerder een kleren- en schoenenmarkt is.

Toen we terugkwamen, waren Rosa en Marie al wakker en het was een stralende en verschrikkelijk warme dag. We hebben buiten van het zonnetje kunnen genieten en voor het eerst in 2 maanden Kameroen hebben we kunnen chillen in de zon.
Dit hielden we echter niet lang vol en, echte dagtrippers dat we zijn, wouden we Njinikom verkennen. Normaal gezien zouden we Mount Boya beklimmen maar daarvoor was het te warm.
Dus we planden een begeleide uitstap naar de waterval. Die ging echter niet van een leien dakje. Het was een hele steile weg en we gingen een weddenschap aan ‘Wie valt er het eerste?’ en spijtig genoeg heeft Ester deze gewonnen. 

Toen we bij de waterval aankwamen, werden we toch een beetje jaloers op Njinikom. De waterval was echt prachtig. We hadden beter onze bikini meegenomen zodat we erin konden zwemmen.
Dit was voor de gids geen reden om dit niet te doen. Hij ging gewoon met zijn kleren erin. Hij was echter een klein detail vergeten… Hij kon niet zwemmen. Gelukkig hadden we redder Marlies mee die snel besliste om hem uit de nood te helpen. Onze gids had het een beetje gehad voor vandaag en besloot om snel terug te keren.

Na een lange vermoeiende tocht terug  en 10 verfrissende koude douches later, konden we dankzij de wentelteefjes terug op krachten komen.
We sloten de avond af door een filmpje mee te pikken. Een mooie afsluiter van een leuk weekendje in Njinikom. ’s Nachts waren we heel blij dat we met 5 op een kamer lagen aangezien dat ons raam kapot was en er regelmatig ingebroken wordt in Njinikom. Gelukkig kunnen wij met 5 ons mannetje staan maar was dit niet nodig aangezien we geen ongewenst bezoek hebben gehad.
De studenten van Njinikom komen binnen 2 weken Shisong verkennen. We hebben al een drukke planning voorzien en hopen dat ze stiekem jaloers gaan zijn dat ze niet in Shisong zitten.

Onze trip was nog niet volledig afgelopen. De volgende dag kwam onze driver, Richard, ons om 8 uur ophalen om richting Bafut te vertrekken. Hier bezochten we het fon’s palace. Deze fon had wel maar 48 vrouwen. Hiermee kan hij de fon van Oku niet kloppen maar hij verdient wel extra punten met zijn paleis. Deze was echt veel mooier. We kregen ook een rondleiding door het museum en onze gids gaf ons de nodige uitleg. Hij vertelde dat het verboden is om in Bafut olifanten of pittons en dergelijke te doden aangezien het een fon zou kunnen zijn dat zich getransformeerd heeft.

Onze trip zette verder koers naar Bamenda waar we ons eens hebben laten gaan. We deden er inkopen, kochten stofjes, beeldjes en brachten een bezoek aan de heerlijke bakkerij.
Kortom een shopdagje zoals je in België op de Meir zou doen.
Voor we terug richting Shisong vertrokken, trakteerden we ons nog op een ijsje.

Ons weekendje heeft ons echt deugd gedaan, maar nergens beter dan thuis (momenteel in Shisong). Onze batterijen zijn weer opgeladen voor de komende 3 laatste stageweken.

An en Ester hebben deze week nachten op de surgical 2 en hebben net hun eerste nacht goed afgerond. Het is ook de laatste week dat de lokale studenten hier nog zijn. Zij hebben volgende week paasvakantie en komen terug wanneer wij eindigen met stage en beginnen aan onze rondreis. We gaan hen missen. Shisong zal heel wat leger zijn maar dit is wel goed nieuws voor Laurien en Mirte die hierdoor hopelijk wat meer bevallingen op hun lijstje kunnen noteren.

Vele groetjes,
De Shisong Crew 

Al 55 dagen in Kameroen!

Femke en Sofie hebben hun nachten net afgerond, dit tot grote verbazing van de plaatselijke bevolking. Toen we hen vroegen of we nachten konden doen, begonnen ze al onmiddellijk met ons te lachen en vroegen ze zich luidop af of we hier wel toe in staat zijn. Ze denken werkelijk dat verpleegkunde in België makkelijker is dan hier. Makkelijker zouden we niet zeggen, het is gewoon heel anders. We keken erg uit naar onze nachten en hadden ons ook helemaal voorbereid op een lange en koude nacht. Het leek wel carnaval Aalst te zijn door de duizenden laagjes die we aanhadden. De eerste twee nachten waren we de twee enige studenten, dus konden we vaak infusen vervangen, medicatie geven en hadden we de mogelijkheid om vele vragen te stellen. De vroedvrouwen hadden ons al verteld dat de meeste verpleegkundigen slapen tijdens de nacht en dit is dus werkelijk zo. Vanaf 22 uur leggen ze hun hoofd neer op de tafel en beginnen ze te slapen. Gelukkig hadden Femke en Sofie zich voorbereid en hadden ze schoolwerk mee om zich bezig te houden. Dit lukte vrij goed tijdens de eerste nacht. Helaas viel het licht uit tijdens onze tweede en vierde nacht en niet voor heel even, maar voor de volle 5 uur lang! Gelukkig kunnen we dan gebruik maken van een petroleumlamp om de duty room een beetje te verlichten en ook om bij onze patiënten te gaan.

Tijdens de twee laatste nachten waren we weer met een hele hoop studenten, waardoor het werk ook serieus verminderd werd. We waren in totaal met 10 studenten en die hadden ook helaas de beste plaatsjes om te zitten al ingenomen. Wanneer Femke en Sofie dan de duty room binnen gingen, werden we uitgelachen. Een reden hebben ze tot op de dag van vandaag niet kunnen geven. De verpleegkundigen hebben ons zelfs gefeliciteerd dat we de nachten hebben volgehouden, ze zeiden dat ze hadden verwacht dat we na onze eerste nacht al gingen opgeven. Natuurlijk is dit buiten Femke en Sofie gerekend, wij geven niet op! Wij zijn echte doorzetters en dat zullen ze geweten hebben! We bleven als enige wakker tijdens de nacht, terwijl de 10 anderen lagen te slapen. Helaas konden we hier geen foto van maken, omdat we de eerste nacht schrik hadden dat ze het gingen zien en de tweede nacht ging het al niet meer omdat we geen elektriciteit hadden en de flits net iets teveel zou opvallen. Femke en Sofie kregen zelfs congratulations van de matron. We hebben na onze 4 nachten toch maar mooi bewezen dat die Belgen ook wat in hun mars hebben.









Momenteel werken An en Ester nog op surgical ward 2 en zijn ze druk bezig met de honingzalf. We proberen nog steeds bij zoveel mogelijk patiënten de honingzalf te gebruiken en we zijn heel blij dat we kunnen zeggen dat we bij sommigen al een hele verbetering kunnen zien.

Femke en Sofie zijn sinds vandaag gestart op PHC (Primary Healthcare Centre- een soort Kind en Gezin), waar Ester en An al drie weken hebben gestaan.









Zondag hadden we een leuk dagje gepland. We gingen gaan zwemmen en eindelijk eens goed uitrusten na onze zware weken stage. Geloof het of niet, maar op deze 55 dagen hebben we nog maar 6 vrije dagen gehad, dus we keken er allen heel hard naar uit nog eens te kunnen relaxen. Ook hadden we twee leuke studenten mee Ndum en Yolande. Ndum leerden Sofie en Femke kennen tijdens de salsalessen en op pediatrie en Yolande kennen An en Ester van PHC en Sofie en Femke leerden haar kennen tijdens de nachtshiften. Twee hele toffe meisjes die het zagen zitten om een namiddag aan het zwembad door te brengen. Ook zagen we dit als een leuk afscheid van onze doktersvrienden. We vertrokken allen naar het zwembad 'Poly Flo', het zwembad zag er op het eerste zicht echt tof uit. Geen gewone rechthoek zoals we hadden verwacht. Maar toen we dichterbij kwamen, kwamen we helaas tot de vaststelling dat er geen water in het zwembad was. We waren allen wat teleurgesteld, maar kregen als troostprijs een rondleiding in het hotel. Nadien wandelden we te voet terug naar Shisong en trakteerden we onszelf op een Smirnoff en nootjes.




Ndum en Yolande gaan deze week eens Afrikaans voor ons koken. Ze gaan foefoe en njama njama maken voor ons. We hadden hen verteld dat we dit helemaal niet graag eten, omdat het zo bitter smaakt. Maar Ndum heeft ons verzekerd dat we haar gerecht wel zullen lusten, we zijn benieuwd. Omdat zij voor ons gaan koken, hebben we hen beloofd dat we ook iets typisch van België gaan maken: 'wortelstoemp' en als dessert onze fameuze salamiworst van chocolade. De vroedvrouwen moeten het ons wel eerst nog leren maken;)







De jongens, Maarten en Florian, zijn gisteren helaas vertrokken. We weten al zeker dat we hen gaan missen! Ze gaven gisteren en eergisteren een afscheidsfeestje met chips, nootjes, fruitsla, chocolade salami, fruitpap, kroepoek, beertjes en jaja zelfs kaaskroketten. Deze hadden de vroedvrouwen en Maarten gemaakt en waren heel lekker! Als laatste avondmaal zijn we onze buikjes gaan rond eten bij Emanuella.







Maarten en Florian als jullie onze blog lezen (wat we wel van jullie verwachten!): 'Amuseer jullie op jullie rondreis en laat zeker iets van jullie horen. We zien elkaar wel snel op één van de vele reünies die we hebben afgesproken;) We gaan jullie missen!'











Voor de meesten is het volgende week Paasvakantie, helaas niet voor ons. Wij moeten werken, zodat we 26 april onze stage kunnen beëindigen en kunnen vertrekken op rondreis door het mooie Kameroen. We beginnen stilaan te beslissen waar we allemaal naar toe willen gaan. Om toch een beetje een paasvakantie-gevoel te hebben, gaan we dit weekend naar Njinikom en Bafut. We vertrekken zaterdagochtend samen met de matron, Dr. Helen, Dr. Martin en hun kindje richting Njinikom. Daar gaan we de andere studenten bezoeken.

Hierover gaan jullie meer kunnen lezen in ons volgende blogbericht!









Veel liefs,



Ester, An, Femke en Sofie