Femke en Sofie hebben hun nachten net afgerond, dit tot grote verbazing van de plaatselijke bevolking. Toen we hen vroegen of we nachten konden doen, begonnen ze al onmiddellijk met ons te lachen en vroegen ze zich luidop af of we hier wel toe in staat zijn. Ze denken werkelijk dat verpleegkunde in België makkelijker is dan hier. Makkelijker zouden we niet zeggen, het is gewoon heel anders. We keken erg uit naar onze nachten en hadden ons ook helemaal voorbereid op een lange en koude nacht. Het leek wel carnaval Aalst te zijn door de duizenden laagjes die we aanhadden. De eerste twee nachten waren we de twee enige studenten, dus konden we vaak infusen vervangen, medicatie geven en hadden we de mogelijkheid om vele vragen te stellen. De vroedvrouwen hadden ons al verteld dat de meeste verpleegkundigen slapen tijdens de nacht en dit is dus werkelijk zo. Vanaf 22 uur leggen ze hun hoofd neer op de tafel en beginnen ze te slapen. Gelukkig hadden Femke en Sofie zich voorbereid en hadden ze schoolwerk mee om zich bezig te houden. Dit lukte vrij goed tijdens de eerste nacht. Helaas viel het licht uit tijdens onze tweede en vierde nacht en niet voor heel even, maar voor de volle 5 uur lang! Gelukkig kunnen we dan gebruik maken van een petroleumlamp om de duty room een beetje te verlichten en ook om bij onze patiënten te gaan.
Tijdens de twee laatste nachten waren we weer met een hele hoop studenten, waardoor het werk ook serieus verminderd werd. We waren in totaal met 10 studenten en die hadden ook helaas de beste plaatsjes om te zitten al ingenomen. Wanneer Femke en Sofie dan de duty room binnen gingen, werden we uitgelachen. Een reden hebben ze tot op de dag van vandaag niet kunnen geven. De verpleegkundigen hebben ons zelfs gefeliciteerd dat we de nachten hebben volgehouden, ze zeiden dat ze hadden verwacht dat we na onze eerste nacht al gingen opgeven. Natuurlijk is dit buiten Femke en Sofie gerekend, wij geven niet op! Wij zijn echte doorzetters en dat zullen ze geweten hebben! We bleven als enige wakker tijdens de nacht, terwijl de 10 anderen lagen te slapen. Helaas konden we hier geen foto van maken, omdat we de eerste nacht schrik hadden dat ze het gingen zien en de tweede nacht ging het al niet meer omdat we geen elektriciteit hadden en de flits net iets teveel zou opvallen. Femke en Sofie kregen zelfs congratulations van de matron. We hebben na onze 4 nachten toch maar mooi bewezen dat die Belgen ook wat in hun mars hebben.
Momenteel werken An en Ester nog op surgical ward 2 en zijn ze druk bezig met de honingzalf. We proberen nog steeds bij zoveel mogelijk patiënten de honingzalf te gebruiken en we zijn heel blij dat we kunnen zeggen dat we bij sommigen al een hele verbetering kunnen zien.
Femke en Sofie zijn sinds vandaag gestart op PHC (Primary Healthcare Centre- een soort Kind en Gezin), waar Ester en An al drie weken hebben gestaan.
Zondag hadden we een leuk dagje gepland. We gingen gaan zwemmen en eindelijk eens goed uitrusten na onze zware weken stage. Geloof het of niet, maar op deze 55 dagen hebben we nog maar 6 vrije dagen gehad, dus we keken er allen heel hard naar uit nog eens te kunnen relaxen. Ook hadden we twee leuke studenten mee Ndum en Yolande. Ndum leerden Sofie en Femke kennen tijdens de salsalessen en op pediatrie en Yolande kennen An en Ester van PHC en Sofie en Femke leerden haar kennen tijdens de nachtshiften. Twee hele toffe meisjes die het zagen zitten om een namiddag aan het zwembad door te brengen. Ook zagen we dit als een leuk afscheid van onze doktersvrienden. We vertrokken allen naar het zwembad 'Poly Flo', het zwembad zag er op het eerste zicht echt tof uit. Geen gewone rechthoek zoals we hadden verwacht. Maar toen we dichterbij kwamen, kwamen we helaas tot de vaststelling dat er geen water in het zwembad was. We waren allen wat teleurgesteld, maar kregen als troostprijs een rondleiding in het hotel. Nadien wandelden we te voet terug naar Shisong en trakteerden we onszelf op een Smirnoff en nootjes.
Ndum en Yolande gaan deze week eens Afrikaans voor ons koken. Ze gaan foefoe en njama njama maken voor ons. We hadden hen verteld dat we dit helemaal niet graag eten, omdat het zo bitter smaakt. Maar Ndum heeft ons verzekerd dat we haar gerecht wel zullen lusten, we zijn benieuwd. Omdat zij voor ons gaan koken, hebben we hen beloofd dat we ook iets typisch van België gaan maken: 'wortelstoemp' en als dessert onze fameuze salamiworst van chocolade. De vroedvrouwen moeten het ons wel eerst nog leren maken;)
De jongens, Maarten en Florian, zijn gisteren helaas vertrokken. We weten al zeker dat we hen gaan missen! Ze gaven gisteren en eergisteren een afscheidsfeestje met chips, nootjes, fruitsla, chocolade salami, fruitpap, kroepoek, beertjes en jaja zelfs kaaskroketten. Deze hadden de vroedvrouwen en Maarten gemaakt en waren heel lekker! Als laatste avondmaal zijn we onze buikjes gaan rond eten bij Emanuella.
Maarten en Florian als jullie onze blog lezen (wat we wel van jullie verwachten!): 'Amuseer jullie op jullie rondreis en laat zeker iets van jullie horen. We zien elkaar wel snel op één van de vele reünies die we hebben afgesproken;) We gaan jullie missen!'
Voor de meesten is het volgende week Paasvakantie, helaas niet voor ons. Wij moeten werken, zodat we 26 april onze stage kunnen beëindigen en kunnen vertrekken op rondreis door het mooie Kameroen. We beginnen stilaan te beslissen waar we allemaal naar toe willen gaan. Om toch een beetje een paasvakantie-gevoel te hebben, gaan we dit weekend naar Njinikom en Bafut. We vertrekken zaterdagochtend samen met de matron, Dr. Helen, Dr. Martin en hun kindje richting Njinikom. Daar gaan we de andere studenten bezoeken.
Hierover gaan jullie meer kunnen lezen in ons volgende blogbericht!
Veel liefs,
Ester, An, Femke en Sofie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten