Een dagje Oku

Om half 7 vertrokken we naar Oku. Maar alles weer op Afrikaans tempo want onze driver en onze gids waren een uur te laat. Gelukkig was het ook maar een uurtje rijden.
Ons busje was weer goed gevuld. Niet enkel de Belgische delegatie was mee maar ook Duitsland was goed vertegenwoordigd.

Onze eerste stop had normaal gezien Mount Oku moeten zijn maar door omstandigheden werden de plannen gewijzigd waardoor we hem niet meer konden beklimmen. Nochtans had dit een goede voorbereiding geweest op Mount Cameroon maar wij als 4 sportieve sterke nurses zullen dit zonder voorbereiding ook wel aankunnen.

Zodoende gingen we eerst naar de honey factory. Ze hadden ons de dag ervoor op dienst al verteld dat we hier witte honing konden kopen. Dit was echter niet het geval omdat we in het verkeerde seizoen kwamen. Toch was er de mogelijkheid om 4 honingpotten te kopen in de plaatselijke gift-shop. Normaal gezien worden er ook kaarsen gemaakt van honing maar ook deze waren heel goed verstopt.

Nadien vertrokken we richting het fon's palace. Je zou denken :'Wow een echt paleis met een fon!'.
We hadden het ons toch een beetje anders voorgesteld. Het paleis was eigenlijk een houten ruwbouw en de fon was niet aanwezig.
Wel werden we eerst rondgeleid naar de plaats waar zijn 50 vrouwen verblijven, hij heeft dus zijn bezigheid.
We hebben zijn mini-museum ook mogen bewonderen. Dit stond vol met mooie Afrikaanse beelden en kostuums. In sommige kamers mogen zelfs Kameroense vrouwen nooit komen of foto's van zien maar voor ons werd er een uitzondering gemaakt.

Aangezien we Mount Oku niet konden beklimmen, gingen we direct door naar Lake Oku. Hier werden we tegengehouden door bewakers die 2000cfa eisten per camera. Maar het was het waard. Het meer was echt heel mooi om te zien, heel idyllisch.
In dit meer was er spijtig genoeg geen plaats meer voor ons om een frisse duik te nemen aangezien al onze voorvaderen hierin rondzwemmen.

Voor ons middagmaal maakten we nog een mooie wandeling. Het was ons al opgevallen dat onze gids onderweg veel meenam. Zo had ze al een hoed van de fon meegenomen (ze dacht dat dit een cadeau was), bananen, bloemen, stokken om een fluit van te maken en tot slot ook een geit. Een levende geit.
Dit had ze bij een plaatselijke boer gekocht met een kerstmuts op. Deze leefde in een hutje, zonder stromend water of elektriciteit en volledig afgesloten van de buitenwereld. Wij kunnen ons een dergelijk leven amper inbeelden maar hij zag er heel gelukkig uit.

We waren ons natuurlijk ook al aan het afvragen hoe onze gids die geit ging vervoeren. Ons busje zat al propvol en daar kon zeker geen geit meer bij. Maar geen paniek, op het dak was nog plaats genoeg.
Die geit heeft 2 uur lang over een hobbelige weg doodsangsten moeten uitstaan. Onze driver controleerde wel nog op tijd of de geit nog op het dak zat.

Na onze lange vermoeiende dag zonder te hebben gegeten, kregen we toch een hongertje tegen 16uur.
Dit werd direct goed gemaakt door een lekkere maaltijd. We kregen rice met stew en fried potatoes. En wonder boven wonder, er was zelfs een stukje vlees bij!

We hebben weer een mooi plekje van Kameroen ontdekt en we hopen dat we nog meer mooie momenten kunnen beleven.

Tot snel !