Stageswitch

Het is al even geleden dat we nog iets van onze stage-ervaringen lieten horen, dus bij deze houden we jullie even up-to-date! 

Femke en Sofie lopen nu stage op de pediatrie terwijl An en Ester het overnemen op de surgical ward 2.
Zoals we al eens vermeld hebben, kunnen we op deze dienst heel grote wondzorgen doen.
Deze wondes worden het best verzorgd met honingzalf, een product dat Lieve De Winter, een lector vanop onze school, heeft geïntroduceerd in 2012. Hier hebben we ook een project rond. We gaan de wondzorg op deze dienst in kaart brengen en nagaan of de honingzalf wordt gebruikt of niet en de eventuele alternatieven evalueren.
Toen Sofie en Femke hier aankwamen, werd dit maar bij 1 van de 16 patiënten gebruikt.
We waren al blij dat het nog gebruikt werd maar in veel te geringe maten. Hier moest duidelijk verandering inkomen en onze komst is daar niet onopgemerkt voorbij gegaan.
We hebben het toch voor elkaar kunnen krijgen dat dit nu bij 8 van de 11 patiënten wordt toegepast. Zo zie je maar dat koppigheid toch ook zijn voordelen heeft!
Ester kreeg al de vraag van de zuster: ‘Are you married to honey ointment?’. Een ding is zeker, honingzalf komt daar al hun oren uit.

‘s Nachts had Sofie bezoek van een ongewenste gast. Sofie heeft al schrik van muizen maar dit ongedierte was van een ander kaliber… Een rat. Deze vond het heel gezellig om haar ’s nachts wat gezelschap te houden maar Sofie dacht hier toch wat anders over. Nadat ze 3 dagen bij Femke had gelogeerd, werd het ratprobleem eindelijk opgelost met een simpel balkje voor haar deur, alles op Afrikaans tempo.
Op stage vonden ze het echter hilarisch dat we hier schrik van hadden. Iedereen zei ons dat we die rat moesten vangen en meenemen zodat ze die konden opeten. Dit soort Bush-meat ligt hier goed in de smaak maar ze waren daarvoor bij ons toch aan het verkeerde adres.

                                          Op zoek naar de rat! 

Op de pediatrie gaat het er heel rustig aan toe. Er zijn maar 7-8 patiënten opgenomen waarvan het merendeel malaria heeft. Spijtig genoeg begon de stage wel in mineur. Er werd een kindje opgenomen in een ver gevorderd stadium van malaria dat nog amper reageerde op het plaatsen van een infuus. Dit kindje had nood aan zuurstof maar door het gebrek aan middelen is er maar 1 zuurstoffles aanwezig die in de duty room staat.  Het kindje is dus een hele nacht hier verbleven maar is de volgende dag toch overleden.

Gelukkig zijn er ook leukere momenten. Zo moesten wij onszelf introduceren op de pediatrie. We moesten zeggen wie we waren, waar we vandaan kwamen en of we al getrouwd waren. De gemiddelde leeftijd van een student is hier 26 jaar en de meesten zijn al getrouwd en hebben kinderen. Je kan je al inbeelden hoe hilarisch ze het hier vonden als we vertelden dat we 20 zijn en nog niet getrouwd waren.
Door het kleine aantal patiënten hebben we ook meer tijd om met de kindjes te spelen. Als deze natuurlijk geen schrik van ons hebben. De echte kleine kindjes hebben ofwel schrik van ons of kijken ons met grote ogen verbaasd aan want het is de eerste keer dat ze een Kimbang (blanke) zien.
Na een tijdje geraken ze toch wat gewend aan ons en kunnen we hen zelfs de macarena aanleren.

Sofie en Femke starten vanaf deze week met nachtshiften, terwijl Ester An kan inwerken op de surgical 2. Zij is vorige week naar Bafut gegaan om verschillende genetische  orthopedische afwijkingen in kaart te brengen.  Ze heeft hier niet stil gezeten, ze is ook doorgereisd naar Bamenda, Njinikom, Mdop,… Dit was voor haar eens leuk om mee te maken. Ze heeft er al veel mooie plekjes gezien die zij ons tijdens onze rondrit kan laten zien.

We zijn momenteel gestart aan onze 7^de week stage, nog 5 te gaan en dan kunnen we genieten van eindelijk een beetje vakantie!

Tot snel!